Wat na Corona ?
Gepubliceerd door Hugo Van den dries in Mijmeringen · 19 mei 2020
Zich te pletter werken in de week, de kinderen bij de grootouders deponeren, de files naar zee, zuipen tijdens de massafestivals, gezellig doorzakken met de vrienden op café, lekker gaan uiteten in de frituur, ja ik weet het, sommigen doen het net wat chiquer... maar ach ik weet niet wat mensen bezielt om dat het normale leven te noemen. Ik ben verwonderd want blijkbaar is het dat wat velen willen. Ik stel me dan altijd de vraag: waar zijn ze voor op de vlucht? Schrik om zichzelf tegen te komen? Waar gaan ze naartoe? Het vliegtuig nemen naar Benidorm of Ibiza of 1000 km rijden naar een druk strand om er hetzelfde te eten wat ze hier zouden doen? En dan vermoeid terugkomen. Dat is de normaliteit dus. Blijkbaar was het ondergaan van ruimtelijke beperkingen voor velen dan toch moeilijk om te verdragen. Zelfs in de oorlog waren er markten en kermissen, zeiden sommigen.
Neen, dat lijden is mij allemaal voorbij gegaan. Ik wou dat het nog een tijdje zou duren. En we hebben dan ook nog eens goed weer, weinig luchtvervuiling en geen lawaai van het voorbijrazend verkeer. En een klein beetje sociale zekerheid. Spijtig genoeg niet voor iedereen, maar toch ...
De aspiraties om eeb betere wereld hierna op te bouwen, zijn al wat minder fervent, als ik zo hoor. Want ja we hebben het nu begrepen en de zorgverleners zullen we eeuwig dankbaar zijn. Ik denk dat sommigen nu al hun messen aan 't slijpen zijn om terug in de loopgraven van de economische ratrace te gaan vechten.
De vlaggen en vuurpijlen om een avondje te gaan plezier maken in de voetbaltempels van deze aardbol moeten wel nog even in de berging blijven liggen en veel compensatie om dat verdriet te verdrinken is ook nog niet voorradig, want de cafés zijn nog dicht.
Ik had toch liever gehad dat mensen, mijn medeburgers, een klein beetje meer empatie zouden beginnen gevoeld hebben met de echte verschoppelingen en noodlijders van deze wereld. Met degenen in de wereld die de onrust en de dood om de hoek dagelijks voelen en niet eens omdat ze er zelf een hand in hebben, omdat niet zij de oorlogen ontketenen.
Het is een wat trieste eerste blog geworden van Radio SPI omdat wij de nood om te veranderen zo lang hebben willen begrijpbaar maken en dat ons de kans om er echt aan te beginnen, zo op een presenteerblaadje is geserveerd, maar we er misschien niets mee doen.
Shame on us !
Hugo
producer radio SPI
producer radio SPI
Er zijn nog geen beoordelingen.